14 oktober 2020

Ik wikkel woorden in bravoure:
hoe groter mijn vocabulaire
hoe stoerder ik imponeer en
hoe onsterfelijker ik word.

Zo lijkt het.

En het sijpelt door,
ook op straat wordt dit personage
erkend, gelauwerd door wildvreemden
die mijn taal niet verstaan.

Het knaagt.

Word ik de anagram van mijn naam
of zal dit verschijnen niet kunnen bestaan
zolang ik betekenis blijf lenen? 

12 oktober 2020

Je blaast me levenslucht 

over de harde velden van je man-zijn

en toch

ook ben je zacht als water,

je stroomt om me heen, met me mee

ideeën duizelen in de waterval die maken,

haast achteloos.

Suizend klateren, een groot vallen

maar ook: 

gereinigd worden, schoon geraken.

Vooravond van balans.

16 juli 2020

Je wordt langzaam groter en steeds vaker los

en ineens klamp ik je vast.

Geen zorgenkind

maar een zorgenmoeder.

Leeuwin die in de zorg van het zorgen

haar vertrouwen verloor.

Elke gil is de jouwe

al jouw pijn de mijne.

Ik wil je zo graag behoeden

dat ik het gevaar 

uit voorzorg

vast toeken aan ieder onzichtbaar hoekje,
aan alles wat ik niet ben.

Het is niet dat ik je niet vertrouw,

maar ik vertrouw de wereld niet jou toe.

Mijn kostbaarste kleinood.

Parel van mijn schoot.

In een doosje zou ik je smoren

om je voor het leven te beschermen.

3 mei 2020

Jezelf horen
maar je eigen taal nog niet spreken.

1februari 2020

Gedachten botsen

tegen de wanden van mijn geest

zolang ik observeer

klotsen ze er niet overheen.

1 januari 2020

Dat we niet zien

hoe wonderlijk ons bestaan

maar wel oeverloos over voetbal praten.

1 januari 2020

Mistig de morgen
niet minder mijn hoofd.
Het nieuwe jaar
begint met een tekort aan slaap
en een kater.

31 december 2019

Durf ik je te zien,
te laten zien
wie we kunnen zijn
als we
vrijelijk
de ruimte van onze intimiteit
van kleine grenzen
bevrijden en verrijken met
de fluisteringen van onze diepste stem?
Ik ken je
maar wil je eindeloos
opnieuw ontdekken,
mezelf verliezen op plekken
waar ik veilig verbonden
verslonden word
terwijl ik jou verslind.

30 december 2019

 De Dappere

Vriendin, je bent

al zo lang aan het vechten

maar 

anders dan dat woord wellicht doet vermoeden

is het een nobele strijd:

je reikt

verder

voor je eigen zielenheil

om vrij

te zijn van het lijden van voor jouw tijd.

En nu lijkt het dan zo dat je door de barrières bent gebroken.

Geen woorden voor je moed, maar

dit is toch een poging.

28 december 2019

In mijn jaren

vind ik steeds dezelfde vragen

misschien dat ik ze

- rijper -

wat welbespraakter stel

maar de kern 

blijft

hetzelfde

en eigenlijk

heb ik de antwoorden

ook best in een of andere vorm al

bijeen gesprokkeld.

Ik vind mijzelf steeds

in dezelfde waarden.

De kunst is niet de verwondering

maar het vasthouden van de vreugde ervan.

14 juli 2019

Familieverjaardag

Lange reis,
we razen door plaatsen
die stammen uit een 
verleden dat ik
- tot mijn verbazing en vreugde -
niet meer herken.
Ik heb mij nu dan toch los-
geworsteld .
Het is niet eens meer 
weemoed waarmee ik
de langs schietende 
omgeving bezie.
Meewarig:
alles heeft hier stil gestaan
behalve de tijd.

12 juli 2019

Ik dacht dat

als ik de kreukels maar uit

mijn gedachten wist te 

strijken,

dat ik dan.

Maar hoe lang

- en krampachtig

ik me aan dat pogen ook heb vastgeklampt

het bracht nooit die gedroomde verzachting van

bestaan,

de rimpels bleven komen

en gaan

en grappigerwijs

werd ik mij er van bewust dat

juist die oneffenheden

maken dat er een patroon ontstaat.

11 juli 2019

Ik blaas mijzelf graag op
ik laat het klinken, ik
laat het rollen, ik
donder en doe groot,
gevoel slaat dood
op mijn staalhard gezicht, ik
projecteer mijn gewicht
exponentieel, er is veel,
een veelvoud van mijzelf
hier te presenteren,
dames en heren ziet u dat wel?
En dan, wanneer de schermen 
sluiten, ik met woeste stappen
het pand verlaat,
dan breekt het vel
valse lucht 
ontsnapt zuchtend
de kern wordt zichtbaar
en die kern
is zacht
en klein
en liefst
verborgen.

12 augustus 2018

Lang gedacht 
dat groot geluk ging om 
oorverdovend ontploffen 
van de zinnen
en dat ontzettend overtuigd uitdragen 
maar 
in mijn huiselijk bestaan 
zijn het kleine dingen
die mijn ziel doen zingen 
die me alomvattend
imploderen 
(het behoeft eigenlijk ook geen gedicht).

24 maart 2018

Vrijheid
dat is niet wat je kan
maar waar je 
tijd 
voor vindt.

23 februari 2018

Nian, je bent levensvreugd, jij
bent levenskunst, ik
had mijzelf een kind gewenst
maar zoveel meer gekregen.

6 juli 2017

Mijn dochter is een diertje
dat aan mijn lichaam hangt
hapt naar de tepel
klauwt als het haar niet zint.
Tegelijkertijd
zoveel vernuft in het brein.
Ik blijf me verwonderen,
ze verslindt
de wereld.
Elke dag sneller, slimmer, groter.

5 juli 2017

Het licht gezien:
ik moet het lichter zien.

2 juli 2017

Geen verstilling maar
toch die stilte;

een dartel woord
werd lang niet gehoord
(en dat stoort,
op den duur).
Daarom
zoek ik het ritme weer
beweeg mee met het metrum
in lichte dwang maar
wees niet bang:
dat past juist bij mijn figuur.

26 december 2014

 In mijn lief
kan ik nog altijd
voor altijd verpozen
we hebben gekozen
voor oneindigheid.

Voor de liebes - 2014

Dit is een ode
aan hen die ik liefheb.

Zij die onbedaarlijk lachen.
Zij die onbedaarlijk dansen.

Zij die kansen zoeken en groeien naar een grootsere wereld.
Een mooier geheel voor allen.

Zie die luisteren.
Zij die leren en dan beter luisteren
om echt te horen.

Zij die bang zijn en dat tonen
maar er geen droom minder om dromen.

Zij die daden van formaat schenken
zonder nadenken
of schroom.

Zij
die met elkaar meer zijn 
dan de som van het totaal.

Zij 
aan wie ik gelijk ben.

Zij 
door wie ik meer mij ben.

Dit is een ode 
aan hen die ik liefheb.

Juli 2014, Lesbos

Smeltkroes.
Zout geschuurd hout

en zonnebrand

turquoise  speeltuin lonkt:
kom nog wat dolen, 
golven.
Immense diepte 
herbergt licht genot.

Juli 2014, Lesbos

Schrikbewind van
doem
en alles wat mis kan gaan.
In hoofden wonen de grootste tirannen.

4 juli 2014 - Petra, Lesbos

Deze realiteit
vanuit dit -mijn- lichaam:
er is niets grootser
niets alomvattender
dus 
wat anders zou ik doen dan het omarmen
met duizend armen?

Woord van de auteur - oktober 2020

Ik heb jaren niets gepost hier. Letterlijk jaren: mijn laatste post was in 2013. Zeven jaren stilte. 

Wel geschreven in die tijd, maar in een ander tempo. Een andere frequentie. Mezelf gaan herontdekken. Beter voor mezelf gaan zorgen. Dat betekende minder prikkels. En ook minder output.

Ik zal snippers van de voorbije jaren hier alsnog publiceren. Als gedenkstenen voor voorbije tijd. Voor de liefhebber. 

Inzending VUMC poezieprijs 2014

Het wemelt daarbinnen.
Welig.
Cellen en kernen, microscopisch klein leven
hele werelden gaan er schuil.
Het buitelt en bruist en
woekert woest,
terwijl:
het oppervlak lijkt nog kalm,
de buitenkant
is
ogenschijnlijk zonder rimpelingen.

Ergens in 2014

De stad is vol mensen die op zoek
onderweg zijn.
In deze wereld ben ik veilig.
Hier is men
te druk voor elkaar
te vol van zichzelf.

Alles gevonden,
alles verloren in een ademteug
is dan alles heus
zo fragiel, zo vreselijk
broos
met elkaar verbonden,
versmolten
gloeiend aaneengesmeed en
in een ademteug
uiteen gereten.

mei 2014