Hoe het bouwen en het groeien
haast vlekkeloos versmelten
en de natuur
steeds tentoon wordt gesteld.
Perfectie in gestroomlijnde verfijning;
haast pijnlijk mooi,
de glooiing die voortdurend
in elkaar blijft grijpen
en alles tijdloos maakt,
alsof het altijd al bestaan heeft.
Je lijf roert me
in de ochtend na een roerige nacht,
nadat wij uren aan elkaar verslingerd zijn geweest
en in dit licht
maakt schaduwspel
de ribben van je magere borstkast
tot de marmeren toetsen van een machtig piano,
ik glijd er met mijn vingers langs en
hoor bijna de lichte tonen die er uit klinken zouden.
in de ochtend na een roerige nacht,
nadat wij uren aan elkaar verslingerd zijn geweest
en in dit licht
maakt schaduwspel
de ribben van je magere borstkast
tot de marmeren toetsen van een machtig piano,
ik glijd er met mijn vingers langs en
hoor bijna de lichte tonen die er uit klinken zouden.
Over Herman van Veen
Flarden
van zijn verwondering en
afkeer
die pent hij neer in een
eenvoud
die oneindig ingewikkeld is.
van zijn verwondering en
afkeer
die pent hij neer in een
eenvoud
die oneindig ingewikkeld is.
Ik stort me steeds in jou
vraag je: waar anders kan ik dit nog vinden?
Neem je mee in windsels
waarin je me nooit vergeet,
zelfs niet wanneer ik mijzelf vergeet.
En kijk ik naar je, dan zie ik mijn eigen gezicht,
maar onbevangener en zonder oordeel
zodat ik geheeld bij je vandaan kom.
Sta echter nooit stil
bij wat ik achterlaat.
vraag je: waar anders kan ik dit nog vinden?
Neem je mee in windsels
waarin je me nooit vergeet,
zelfs niet wanneer ik mijzelf vergeet.
En kijk ik naar je, dan zie ik mijn eigen gezicht,
maar onbevangener en zonder oordeel
zodat ik geheeld bij je vandaan kom.
Sta echter nooit stil
bij wat ik achterlaat.
Hij zei: Je weet wel dat oprechte liefde niet bestaat.
Zij knikte van ja,
duwde zijn hoofd tussen haar benen vandaan.
Ze kwam klaar bij een andere man
op een ander moment.
Hij zei: Je weet wel dat jij echt de enige bent.
Ze sloot haar mond, opende haar ogen,
vloog naar Tibet en
is daar Boeddhistische monnik geworden.
Zij knikte van ja,
duwde zijn hoofd tussen haar benen vandaan.
Ze kwam klaar bij een andere man
op een ander moment.
Hij zei: Je weet wel dat jij echt de enige bent.
Ze sloot haar mond, opende haar ogen,
vloog naar Tibet en
is daar Boeddhistische monnik geworden.
Hij prees haar volle koelkast,
wat was
ze heerlijk huiselijk.
Zij kon hem niet zeggen dat
de kasten leeg bleven tot hij kwam.
Het zou hem vernederen.
Het zou haar vernederen.
Alsof hij haar pas bestaansrecht gaf.
Hij zei: Een kind maakt nog geen moeder.
Zij zweeg.
Zij zweeg en dacht: Een minnaar maakt geen geliefde.
Gooide de ramen open
en kiepte de koelkast leeg in de vuilbak.
wat was
ze heerlijk huiselijk.
Zij kon hem niet zeggen dat
de kasten leeg bleven tot hij kwam.
Het zou hem vernederen.
Het zou haar vernederen.
Alsof hij haar pas bestaansrecht gaf.
Hij zei: Een kind maakt nog geen moeder.
Zij zweeg.
Zij zweeg en dacht: Een minnaar maakt geen geliefde.
Gooide de ramen open
en kiepte de koelkast leeg in de vuilbak.
Hij speurt de wereld na op patronen.
Om schoonheid te bevatten
en vast te leggen.
Grenzen zijn van geen belang.
Autodidactisch is hij magisch
met wat hem raakt.
Zijn domein;
het gebied waar mystiek heerst
en sferen verlicht zijn.
Daar geeft hij vorm
op haast devote wijze
aan wat verder brengt naar de ultieme voldoening,
verzoend met het Al
en gevoed door verlangen
laat hij ons delen in het werkelijk leven.
Om schoonheid te bevatten
en vast te leggen.
Grenzen zijn van geen belang.
Autodidactisch is hij magisch
met wat hem raakt.
Zijn domein;
het gebied waar mystiek heerst
en sferen verlicht zijn.
Daar geeft hij vorm
op haast devote wijze
aan wat verder brengt naar de ultieme voldoening,
verzoend met het Al
en gevoed door verlangen
laat hij ons delen in het werkelijk leven.
Het zijn woorden
en ze betekenen dat
wat ik weet dat in elk geval eens
tussen ons was,
toen dat onuitgesproken
uitgesproken helder heerste tussen ons
en wij ons er niet om bekommerden
dat dat geen woorden kreeg;
het behoefde ze niet.
Maar dingen vervagen
en gevoelens vervagen ook,
zodat ik mijzelf nu bevraag over het voorkomen ervan.
Is alles nog hetzelfde?
Beleven wij elkaar
nog met diezelfde intensiteit
of smelt bevangenheid
met het kabbelen van de dagen
tot alleen herinnering overblijft?
Het zijn woorden
en met elke kus op mijn voorhoofd
worden ze meer en meer een symbool
voor iets dat verloren
ging.
en ze betekenen dat
wat ik weet dat in elk geval eens
tussen ons was,
toen dat onuitgesproken
uitgesproken helder heerste tussen ons
en wij ons er niet om bekommerden
dat dat geen woorden kreeg;
het behoefde ze niet.
Maar dingen vervagen
en gevoelens vervagen ook,
zodat ik mijzelf nu bevraag over het voorkomen ervan.
Is alles nog hetzelfde?
Beleven wij elkaar
nog met diezelfde intensiteit
of smelt bevangenheid
met het kabbelen van de dagen
tot alleen herinnering overblijft?
Het zijn woorden
en met elke kus op mijn voorhoofd
worden ze meer en meer een symbool
voor iets dat verloren
ging.
Overal zit meer leven in
Mensen verzamelen
zaken als plastic melkkannen
bewaren ze in koelkasten
soms met water
of limonade daarin.
(Waaraan je je gedachten geeft...)
Overal zit meer leven in.
zaken als plastic melkkannen
bewaren ze in koelkasten
soms met water
of limonade daarin.
(Waaraan je je gedachten geeft...)
Overal zit meer leven in.
Dotjes
Een drie-eenheid
van golvende kleuren en beweging
en schaterlachen tot de kramp
er op volgde.
We waren spiegels:
keken we naar elkaar,
dan zagen we onszelf
en dat was werkelijker dan wat ook,
ik geloof
dat ik mezelf niet eerder
zo begreep.
van golvende kleuren en beweging
en schaterlachen tot de kramp
er op volgde.
We waren spiegels:
keken we naar elkaar,
dan zagen we onszelf
en dat was werkelijker dan wat ook,
ik geloof
dat ik mezelf niet eerder
zo begreep.
Ideologie is maar illusie
gepuzzel met waarden
waarvan aangenomen wordt
dat ze waar zijn
en zinvol
en ik zit hier met de brokken
van de kosmos in mijn schoot
opgenomen door een wetenschap
die niets pretendeert te zijn
en daarom alles is
en ik lach,
ik lach om de zuivere eenvoud
en ik lach mijn hart haast uit mijn lijf.
gepuzzel met waarden
waarvan aangenomen wordt
dat ze waar zijn
en zinvol
en ik zit hier met de brokken
van de kosmos in mijn schoot
opgenomen door een wetenschap
die niets pretendeert te zijn
en daarom alles is
en ik lach,
ik lach om de zuivere eenvoud
en ik lach mijn hart haast uit mijn lijf.
Gekleurd door een honger naar spontane explosie
laten wij onszelf in rebellie verliezen;
hier wemelt wanorde
en triomferen wij
als de omwentelaren van sociale
moralistische wenselijkheid
los van elk dilemma
los van elk systeem
laten wij het meest extreme
in onszelf gedijen.
Hier geldt een (nog) niet beschreven mentaliteit
en deze kortstondige krankzinnigheid
biedt talloze vormen
die bevrijden van conventionele verstarring
anti-verstomming door verwarring
surrealisme in constructieve stadia
hier regeert zuiver MODERNOLATRIA
laten wij onszelf in rebellie verliezen;
hier wemelt wanorde
en triomferen wij
als de omwentelaren van sociale
moralistische wenselijkheid
los van elk dilemma
los van elk systeem
laten wij het meest extreme
in onszelf gedijen.
Hier geldt een (nog) niet beschreven mentaliteit
en deze kortstondige krankzinnigheid
biedt talloze vormen
die bevrijden van conventionele verstarring
anti-verstomming door verwarring
surrealisme in constructieve stadia
hier regeert zuiver MODERNOLATRIA
Verrotte tranen,
getand in een grenzeloos geloof in overlevering.
Leven in de lange lijn der lamlendigen,
de vlakheid nooit bevragend,
de dynamiek nooit zoekend.
Ik vraag u: Hebt u dan geen geest?
Geen geweten, geen weerbaarheid?
Eenieder raakt kwijt in deze kale, grijze
eenheidsbrij,
die uiterst ijzig uiterst statisch
wordt geconserveerd door de grote meneren
die leren wanneer geknikt moet worden,
ondertussen gretig hun zakken vullend;
vol met rijkdom uit hoofden en harten.
getand in een grenzeloos geloof in overlevering.
Leven in de lange lijn der lamlendigen,
de vlakheid nooit bevragend,
de dynamiek nooit zoekend.
Ik vraag u: Hebt u dan geen geest?
Geen geweten, geen weerbaarheid?
Eenieder raakt kwijt in deze kale, grijze
eenheidsbrij,
die uiterst ijzig uiterst statisch
wordt geconserveerd door de grote meneren
die leren wanneer geknikt moet worden,
ondertussen gretig hun zakken vullend;
vol met rijkdom uit hoofden en harten.
Wezenlijk anders
wezenlijk zuiver bevreemdend
hoe groot
het aanpassingsvermogen van werkelijkheid is.
Er geldt geen standaard,
waarneming is interpretabel
en vatbaar voor verkenning;
wie je bent
is niet eenduidig,
dat besluit het moment.
Grenzen zijn mentaal
en daarmee niet absoluut,
niet voorwaardelijk.
Daar waar het alles vervaagt:
vertraag en sta stil
bij wat het zeggen wil.
wezenlijk zuiver bevreemdend
hoe groot
het aanpassingsvermogen van werkelijkheid is.
Er geldt geen standaard,
waarneming is interpretabel
en vatbaar voor verkenning;
wie je bent
is niet eenduidig,
dat besluit het moment.
Grenzen zijn mentaal
en daarmee niet absoluut,
niet voorwaardelijk.
Daar waar het alles vervaagt:
vertraag en sta stil
bij wat het zeggen wil.
In het vooruitzicht
ligt de totale deconstructie.
Jij & ik weten dat,
leven langzaam naar die verzoening toe.
Hoe fataal zal deze omwenteling worden
voor de wereld zoals wij die kennen?
Ben jij, ben ik dan nog dezelfde
of heeft de kennis die wij gretig delen
ons dan al los gemaakt
van de persoon als wie we nu bestaan?
ligt de totale deconstructie.
Jij & ik weten dat,
leven langzaam naar die verzoening toe.
Hoe fataal zal deze omwenteling worden
voor de wereld zoals wij die kennen?
Ben jij, ben ik dan nog dezelfde
of heeft de kennis die wij gretig delen
ons dan al los gemaakt
van de persoon als wie we nu bestaan?
Frankfurt, zondagmiddag
De dag is een collage
van
indrukken, cultuur, historie, standen.
Wij deinen langzaam
mee met het ritme van de warme stad.
Impasses
en ingesletenheden
lijken vergeten.
Vandaag is er slechts dit,
nooit dat.
van
indrukken, cultuur, historie, standen.
Wij deinen langzaam
mee met het ritme van de warme stad.
Impasses
en ingesletenheden
lijken vergeten.
Vandaag is er slechts dit,
nooit dat.
Abonneren op:
Posts (Atom)