woorden, woorden, woorden...: februari 2010

Taal fascineert me. Mateloos. Omdat het zo iets ongrijpbaars is. Door taal ben ik in staat uitdrukking te geven aan de persoon die ik ben, of wil zijn. Het geeft me de mogelijkheid te denken, te communiceren. Ik gebruik het om me te uiten, maar ook om de werkelijkheid te beschrijven en die op die manier voor mezelf te ordenen, begrijpelijk en herkenbaar te maken.

Taal is mooi.

Maar taal is ook afschuwelijk, want het is eigenzinnig, eigenwijs en heeft een sterke wil. Taal laat zich niet altijd dwingen te zeggen wat ik bedoel. Daardoor ontglipt een oorspronkelijke betekenis me soms, omdat ik die niet in taal weet te vatten. En daarmee toont het me mijn eigen onvermogen.

Maar uit dat onvermogen ontstaat toch altijd iets. Steeds als ik schrijf, staan er woorden die iets zeggen. Ook als ze iets anders zeggen dan mijn hoofd of gevoel wilde. En daarmee overstijgt taal mij en weet het een wereld te scheppen die mysterieus en spannend is en waarin ik eindeloos wil vertoeven.