woorden, woorden, woorden...

14 oktober 2020

Ik wikkel woorden in bravoure:
hoe groter mijn vocabulaire
hoe stoerder ik imponeer en
hoe onsterfelijker ik word.

Zo lijkt het.

En het sijpelt door,
ook op straat wordt dit personage
erkend, gelauwerd door wildvreemden
die mijn taal niet verstaan.

Het knaagt.

Word ik de anagram van mijn naam
of zal dit verschijnen niet kunnen bestaan
zolang ik betekenis blijf lenen?

12 oktober 2020

Je blaast me levenslucht

over de harde velden van je man-zijn

en toch

ook ben je zacht als water,

je stroomt om me heen, met me mee

ideeën duizelen in de waterval die maken,

haast achteloos.

Suizend klateren, een groot vallen

maar ook:

gereinigd worden, schoon geraken.

Vooravond van balans.

16 juli 2020

Je wordt langzaam groter en steeds vaker los

en ineens klamp ik je vast.

Geen zorgenkind

maar een zorgenmoeder.

Leeuwin die in de zorg van het zorgen

haar vertrouwen verloor.

Elke gil is de jouwe

al jouw pijn de mijne.

Ik wil je zo graag behoeden

dat ik het gevaar

uit voorzorg

vast toeken aan ieder onzichtbaar hoekje,
aan alles wat ik niet ben.

Het is niet dat ik je niet vertrouw,

maar ik vertrouw de wereld niet jou toe.

Mijn kostbaarste kleinood.

Parel van mijn schoot.

In een doosje zou ik je smoren

om je voor het leven te beschermen.

3 mei 2020

Jezelf horen
maar je eigen taal nog niet spreken.

1februari 2020

Gedachten botsen

tegen de wanden van mijn geest

zolang ik observeer

klotsen ze er niet overheen.

1 januari 2020

Dat we niet zien

hoe wonderlijk ons bestaan

maar wel oeverloos over voetbal praten.

1 januari 2020

Mistig de morgen
niet minder mijn hoofd.
Het nieuwe jaar
begint met een tekort aan slaap
en een kater.

Durf ik je te zien,
te laten zien
wie we kunnen zijn
als we
vrijelijk
de ruimte van onze intimiteit
van kleine grenzen
bevrijden en verrijken met
de fluisteringen van onze diepste stem?
Ik ken je
maar wil je eindeloos
opnieuw ontdekken,
mezelf verliezen op plekken
waar ik veilig verbonden
verslonden word
terwijl ik jou verslind.

30 december 2019

De Dappere

Vriendin, je bent

al zo lang aan het vechten

maar

anders dan dat woord wellicht doet vermoeden

is het een nobele strijd:

je reikt

verder

voor je eigen zielenheil

om vrij

te zijn van het lijden van voor jouw tijd.

En nu lijkt het dan zo dat je door de barrières bent gebroken.

Geen woorden voor je moed, maar

dit is toch een poging.

28 december 2019

In mijn jaren

vind ik steeds dezelfde vragen

misschien dat ik ze

- rijper -

wat welbespraakter stel

maar de kern

blijft

hetzelfde

en eigenlijk

heb ik de antwoorden

ook best in een of andere vorm al

bijeen gesprokkeld.

Ik vind mijzelf steeds

in dezelfde waarden.

De kunst is niet de verwondering

maar het vasthouden van de vreugde ervan.

14 juli 2019

Familieverjaardag

Lange reis,
we razen door plaatsen
die stammen uit een
verleden dat ik
- tot mijn verbazing en vreugde -
niet meer herken.
Ik heb mij nu dan toch los-
geworsteld .
Het is niet eens meer
weemoed waarmee ik
de langs schietende
omgeving bezie.
Meewarig:
alles heeft hier stil gestaan
behalve de tijd.

12 juli 2019

Ik dacht dat

als ik de kreukels maar uit

mijn gedachten wist te

strijken,

dat ik dan.

Maar hoe lang

- en krampachtig

ik me aan dat pogen ook heb vastgeklampt

het bracht nooit die gedroomde verzachting van

bestaan,

de rimpels bleven komen

en gaan

en grappigerwijs

werd ik mij er van bewust dat

juist die oneffenheden

maken dat er een patroon ontstaat.

11 juli 2019

Ik blaas mijzelf graag op
ik laat het klinken, ik
laat het rollen, ik
donder en doe groot,
gevoel slaat dood
op mijn staalhard gezicht, ik
projecteer mijn gewicht
exponentieel, er is veel,
een veelvoud van mijzelf
hier te presenteren,
dames en heren ziet u dat wel?
En dan, wanneer de schermen
sluiten, ik met woeste stappen
het pand verlaat,
dan breekt het vel
valse lucht
ontsnapt zuchtend
de kern wordt zichtbaar
en die kern
is zacht
en klein
en liefst
verborgen.

12 augustus 2018

Lang gedacht
dat groot geluk ging om
oorverdovend ontploffen
van de zinnen
en dat ontzettend overtuigd uitdragen
maar
in mijn huiselijk bestaan
zijn het kleine dingen
die mijn ziel doen zingen
die me alomvattend
imploderen
(het behoeft eigenlijk ook geen gedicht).

24 maart 2018

Vrijheid
dat is niet wat je kan
maar waar je
tijd
voor vindt.

23 februari 2018

Nian, je bent levensvreugd, jij
bent levenskunst, ik
had mijzelf een kind gewenst
maar zoveel meer gekregen.