Muse

Leven in het kwadraat,
gaten vullend waar ze vallen,
dansen, lachen,
tot de rand en er van af.

Ik heb alle woorden in mijn hart bewaard.

Maar wat als ik mijn ogen had geopend,
had ik dan gezegd: 'Robijnen vogel, ik heb je lief'?

Ik zie het breken van tijd binnen een zijïg kader aan.
IJdelheid wordt jubelend aan de kant geschoven: later,
later, morgen, over dagen
- wanneer? -
zal dat masker nog best bestaan en trouw op ons wachten, maar
nu
ben ik hetzelfde als jij
en ben jij mij
ben ik wij
wij?
Wij dartelen wild als blozende bloemen door een luchtig doolhof
zuchten zacht als de wind dat doet.
Gedragen door gedachten zo licht als lach
laven we ons nog wat langer aan het bestaan.
Voor altijd zo door te gaan...
Voor altijd zo door te gaan...