Ik ben een verzamelaar van woorden. Dol op klank, melodie, ritme. Vol verwondering. En dan ontstaat er poëzie.
Het meanderen heeft z'n vlucht gebroken:
het wordt golven tot in de eeuwigheid.
De wereld kijkt, weent en vergeet
laat stoffige lege paden achter.
En nu zacht de verwondering is gekeeld
bezondig ik me aan de materie waarvan dromen worden gemaakt.
Bestaat er nog een vallen
of ben ik onsterfelijk tot aan de dood?
het wordt golven tot in de eeuwigheid.
De wereld kijkt, weent en vergeet
laat stoffige lege paden achter.
En nu zacht de verwondering is gekeeld
bezondig ik me aan de materie waarvan dromen worden gemaakt.
Bestaat er nog een vallen
of ben ik onsterfelijk tot aan de dood?
Abonneren op:
Posts (Atom)