Het zijn woorden
en ze betekenen dat
wat ik weet dat in elk geval eens
tussen ons was,
toen dat onuitgesproken
uitgesproken helder heerste tussen ons
en wij ons er niet om bekommerden
dat dat geen woorden kreeg;
het behoefde ze niet.
Maar dingen vervagen
en gevoelens vervagen ook,
zodat ik mijzelf nu bevraag over het voorkomen ervan.
Is alles nog hetzelfde?
Beleven wij elkaar
nog met diezelfde intensiteit
of smelt bevangenheid
met het kabbelen van de dagen
tot alleen herinnering overblijft?
Het zijn woorden
en met elke kus op mijn voorhoofd
worden ze meer en meer een symbool
voor iets dat verloren
ging.